Dzieje Bzowicy i Białokiernicy były od zawsze nierozerwalnie związane z dziejami sąsiedniego Olejowa.
Najstarszy znany nam zapis nazwy Białokiernicy (
Biallokrinice) pochodzi z
1598 roku, z dokumentu potwierdzającego sprzedaż dóbr złoczowskich z przyległymi wsiami Markowi Sobieskiemu, wojewodzie lubelskiemu (dziadkowi przyszłego króla Jana III) przez braci Czarnkowskich.
W nieznanym bliżej dokumencie z
1649 roku (cytowanym w książce Edwarda Klisiewicza "Nazwy miejscowe Tarnopolszczyzny", Kraków 2001) figuruje jako "
Biłokrynica".
Z dużą dozą prawdopodobieństwa możemy więc przyjąć dla Białokiernicy tą samą listę właścicieli, co dla Olejowa.
prawdopodobnie:
? - 1532 rodzina Sienieńskich. Być może to oni założyli wieś.
na pewno:
1532 - 15?? rodzina Górków.
15?? - 1598 rodzina Czarnkowskich.
1598 - 1740 rodzina Sobieskich, przez pięć pokoleń. W roku 1740 wnuczka króla Jana III, Maria Karolina ks. de Bouillon, córka królewicza Jakuba Sobieskiego, sprzedała dobra złoczowskie ks. Michała Kazimierzowi Radziwiłłowi zwanemu "Rybeńko".
znów częściowo bez dokładnych dat:
1740 - 17?? rodzina Radziwiłłów. Z dóbr złoczowskich został wydzielony odrębny klucz olejowski, który był dawany w zastaw za sumy pieniężne różnym osobom. Brak jest pewnych wiadomości o latach 1740-1748.
przed 1748 - ok. 1762 klucz olejowski z Białokiernicą był w czasowym posiadaniu rodziny Błędowskich, jako zastaw. Szersze informacje o tym podajemy przy najstarszych dziejach Olejowa.
1762 - 1855 rodzina Starzeńskich. Początkowo jako zastaw od Radziwiłłów, a od ok. roku
1782, po wykupieniu na licytacji za długi radziwiłłowskie, już prywatna własność rodziny Starzeńskich. Za ich czasów, w
1848 roku w zaborze austriackim doszło do uwłaszczenia chłopów i Starzeńscy przestali być właścicielami całej wsi Białokiernica.
W latach
1809-1815, po zaborze przez Rosję Obwodu Tarnopolskiego, jako nagrody za "pomoc" Francji i Księstwu Warszawskiemu w wojnie z Austrią w 1809 roku, kilka kilometrów od Białokiernicy, pod sąsiednią Bzowicą, przebiegała austriacko-rosyjska granica państwowa. Według traktatu rosyjsko-austriackiego z 1810 roku w tej części Podola granica biegła na południe od Wertełki, Neterpińców, Bzowicy i Serwerów, a te w/w wioski były granicznymi punktami Austrii. Po Kongresie Wiedeńskim w 1815 roku Rosjanie musieli zwrócić Tarnopolszczyznę i granica znów przesunęła się na dawne miejsce, nad rzekę Zbrucz.
Białokiernicy i jej mieszkańców zapewne nie ominęły dwie epidemie cholery: w roku
1831 i
1848. Zwłaszcza ta pierwsza pociągnęła wiele ofiar śmiertelnych w parafii Jezierna, do której należała wtedy wioska, razem z Olejowem i Bzowicą.
***
ZALUDNIENIE BIAŁOKIERNICY:
1832 -
(dane gr.-kat.) wśród mieszkańców było 207 grekokatolików
1857 - 355 osób
1857 -
(dane gr.-kat.) wśród mieszkańców było 233 grekokatolików
1870 - 448 osób
1880 - 480 osób (w tym 214 wyznania rz.-kat., 253 gr.-kat., 13 mojżeszowego)
1890 - 549 osób
1904 - 665 osób
1905 -
(dane rzym.-kat.) wśród mieszkańców było 302 wyznania rzym.-kat.
1910 -
(dane gr.-kat.) wśród mieszkańców było 462 grekokatolików, 250 łacinników i 9 Żydów.
1921 - 665 osób, 327 mężczyzn i 338 kobiet (według wyznania: 339 wyznania rz.-kat., 308 gr.-kat., 18 mojżeszowego; według podanej narodowości: 361 Polaków i 304 Rusinów)
1939 - 720 osób (w tym 380 Ukraińców wyznania gr.-kat., 5 Żydów, 320 Polaków i 5 "Ukraińców wyznania łacińskiego")