dnd, d&d dungeons and dragons
 
Olejów na Podolu
 
isa, dnd.rpg.info.plwotc, ogl

dnd, d&d dungeons and dragons
 
Strona główna ˇ Artykuły ˇ Galeria zdjęć ˇ Forum strony Olejów ˇ Szukaj na stronie Olejów ˇ Multimedia
 
isa, dnd.rpg.info.pl

dnd, d&d dungeons and dragons
 
Nawigacja
Strona główna
  Strona główna
  Mapa serwisu

Olejów na Podolu
  Artykuły wg kategorii
  Wszystkie artykuły
  Galeria zdjęć
  Pokaz slajdów
  Panoramy Olejowa 1
  Panoramy Olejowa 2
  Panoramy inne
  Stare mapy
  Stare pocztówki Olejów
  Stare pocztówki Załoźce
  Stare pocztówki inne
  Stare stemple 1
  Stare stemple 2
  Multimedia
  Słownik gwary kresowej
  Uzupełnienia do słownika
  Praktyczne porady1
  Praktyczne porady2
  Archiwum newsów
  English
  Français

Spisy mieszkańców
  Olejów
  Trościaniec Wielki
  Bzowica
  Białokiernica
  Ratyszcze
  Reniów
  Ze starych ksiąg

Literatura
  Książki papierowe
  Książki z internetu
  Czasopisma z internetu

Szukaj
  Szukaj na stronie Olejów

Forum
  Forum strony Olejów

Linki
  Strony o Kresach
  Inne przydatne miejsca
  Biblioteki cyfrowe
  Varia
  Nowe odkrycia z internetu

Poszukujemy
  Książki

Kontakt
  Kontakt z autorami strony

 
isa, dnd.rpg.info.plwotc, ogl

dnd, d&d dungeons and dragons
 
Olejów na Podolu
Aktualnie na stronie:
Artykułów:1281
Zdjęć w galerii:1876

Artykuły z naszej strony
były czytane
5785252 razy!
 
isa, dnd.rpg.info.plwotc, ogl

dnd, d&d dungeons and dragons
 

OLEJOWSCY KSIĘŻA


Przy okazji naszych poszukiwań XIX-wiecznych mieszkańców parafii Olejów, w starych dokumentach natknęliśmy się także na nazwiska ówczesnych księży. Postanowiliśmy je zebrać razem i udostępnić na naszej stronie internetowej.

Ci, którzy chrzcili naszych przodków, udzielali im ślubów, a na końcu ziemskiej drogi asystowali przy pogrzebach. No i także autorzy wpisów w starych księgach kościelnych i dokumentach, z których teraz korzystamy.

Najlepiej mamy udokumentowany okres 1817-1938. Daty, które podajemy przy nazwiskach księży, wzięliśmy z tychże starych dokumentów. Nie są to oczywiście dokładne daty rozpoczęcia i zakończenia pracy w parafii, bo tego w naszych źródłach nie było. Jedynie najstarsza i najmłodsza data związana z danym kapłanem, jaką odnaleźliśmy w naszych materiałach.

Serdeczne podziękowania otrzymują ks. dr Robert Romuald Kufel, Dyrektor Archiwum Diecezjalnego w Zielonej Górze, pl. Powstańców Wielkopolskich 2A
ks. mgr lic. Józef Czerwiński Proboszcz parafii Skotniki www.parafiaskotniki.pl
Pan Zbigniew Bosakowski
Pani Aurelia Bartoszek


(Uaktualnione maj 2021)




KSIĘŻA RZYMSKOKATOLICCY


KAPŁANI Z PARAFII JEZIERNA:


(do której przed rokiem 1850 należały Olejów, Bzowica i Białokiernica)


PROBOSZCZOWIE:

1816-1831 ksiądz proboszcz Józef Tymoteusz Brückner
Zakonnik Bernardyn, urodzony w 1763 roku, świecenia kapłańskie w 1788 roku.



Podpis księdza Józefa Tymoteusza Brücknera
na dokumencie z 1829 roku.



Ksiądz proboszcz Brückner był jedną z ofiar wielkiej epidemii cholery, która przetoczyła się przez Galicję latem 1831 roku. Zapis o jego zgonie odnotowano pod numerem domu 22 w Jeziernie - zapewne plebanii. Zmarł na cholerę 28 czerwca, a pochowano go 30 czerwca 1831 roku. Zmarłego odprowadzał ksiądz wikariusz Sebastian Sarnay.


1831-1832 administrator parafii ksiądz wikariusz Serafin Sarnyay

1832-1850 ksiądz proboszcz Ignacy Nezbuth
(do roku 1835 na niektórych dokumentach podpisywał się: Nezbuthny)
Urodzony w roku 1804, święcenia kapłańskie w roku 1822. Około lat 1829-1832 był wikariuszem w Kaczanówce, dekanat Trembowla.
Najstarszy odnaleziony zapis: luty 1832.



Podpis księdza Ignacego Nezbutha
na dokumencie z 1836 roku.



Ostatnia wzmianka o nim w dostępnych schematyzmach duchowieństwa archidiecezji lwowskiej pochodzi z 1866 roku. W spisie kapłanów z 1870 roku już nie występuje. Prawdopodobnie zmarł między rokiem 1867 a 1869.


WIKARIUSZE:

1825-1833 ksiądz wikariusz Serafin Sarnyay
(Najstarszy odnaleziony zapis grudzień 1825, najmłodszy sierpień 1833)
Urodzony w 1795 roku, święcenia kapłańskie w 1822 roku.
Dodatkowo w 1832 roku był administratorem parafii Jezierna. W roku 1836 był administratorem w Nawarii, dekanat gliniański. W roku 1838 był wikariuszem w Busku. W latach 1840-1843 był kooperatorem w parafii Krzywcze, dekanat jazłowiecki. Była to jego ostatnia placówka duszpasterska. Zmarł 2 grudnia 1843.

1832-1833 ksiądz wikariusz Antoni Szeligowski
(Najstarszy odnaleziony zapis grudzień 1832, najmłodszy wrzesień 1833).
Urodzony w roku 1808, przyjął święcenia kapłańskie 9 grudnia 1832 we Lwowie. W roku 1840 był katechetą i nauczycielem w szkole we Lwowie ("Professor artis catech. et didact. in Schola Normali"). 28 czerwca 1847 otrzymał instytucję kanoniczną na probostwo w Sokalu (dekanat Bełz). W roku 1874 jako dziekan bełzki i proboszcz w Sokalu mianowany kanonikiem honorowym kapituły metropolitalnej.

1834-1836 ksiądz wikariusz Piotr Kormański
(Najstarszy odnaleziony zapis wrzesień 1834, najmłodszy wrzesień 1836),
Urodzony w roku 1809, święcenia kapłańskie 1834. W roku 1840 był kooperatorem w Kaczanówce, dekanat Trembowla. W roku 1856 był proboszczem w Podkamieniu (dekanat Swirz). W grudniu 1856 otrzymał instytucję kanoniczną na probostwo w parafii Toki, dekanat Tarnopol. Pod koniec życia był proboszczem w Tartakowie, dekanat bełski. Zmarł 8 grudnia 1858 roku.

1837-1838 ksiądz wikariusz Józef Szabo
(Najstarszy odnaleziony zapis wrzesień 1837, najmłodszy maj 1838)
Urodzony w roku 1787, święcenia kapłańskie 1824. W roku 1832 był kooperatorem w parafii Radautz, dekanat Czerniowce. W roku 1840 był kooperatorem w parafii Kopczyńce, dekanat jazłowiecki. W roku 1847 był wikariuszem w Tartakowie, dekanat Bełz. 28 sierpnia 1847 przeniesiony do Uhnowa, dekanat Bełz. W roku 1856 był kapłanem bez przydziału parafialnego i mieszkał w Radautz, dekanat Czerniowce. W latach 1860-1861 był "deficjentem" - czyli z powodu złego stanu zdrowia nie pełnił już posługi kapłańskiej. Mieszkał w Bojana Mikului.

1838-1839 ksiądz wikariusz Aleksander Hoffmann
(Najstarszy odnaleziony zapis listopad 1838, najmłodszy wrzesień 1839).
Urodzony w roku 1815, święcenia kapłańskie 1838. W roku 1840 był kooperatorem w parafii Świętego Antoniego we Lwowie. W roku 1876 był proboszczem w Żótańcach (dekanat Żółkiew). W styczniu 1877 otrzymał instytucję kanoniczną na probostwo w Żydaczowie, dekanat stryjski. W tej parafii pracował aż do śmierci. Zmarł 28 listopada 1898.

1839-1840 ksiądz wikariusz Wincenty Stock
(Najstarszy odnaleziony zapis lipiec 1839, najmłodszy październik 1840).
Urodzony w roku 1807, święcenia kapłańskie 1833. W roku 1856 był kapelanem wojskowym przy szkole wojskowej w Przemyślu. W roku 1860 był emerytowanym kapelanem wojskowym. Pod koniec życia od 1863 roku był beneficjentem w Wiedniu, gdzie zmarł 21 stycznia 1882.

1843-1846 ksiądz wikariusz Jan Morong
(Najstarszy odnaleziony zapis marzec 1843, najmłodszy luty 1846)
Urodzony w roku 1812, święcenia kapłańskie 1836. W roku 1840 był kooperatorem w Budzanowie, dekanat czortków. Pod koniec życia był proboszczem w Skałacie, dekanat tarnopolski. Zmarł 17 stycznia 1891.

1846-1847 ksiądz wikariusz Aleksander Dültz
(Najstarszy odnaleziony zapis grudzień 1846, najmłodszy luty 1848)
Urodzony w roku 1821, święcenia kapłańskie 1846. W roku 1856 jako były wikariusz z Jezierny był kapłanem bez przydziału parafialnego i mieszkał we Lwowie. Pod koniec życia był "deficjentem" - czyli z powodu złego stanu zdrowia nie pełnił już posługi kapłańskiej. W latach 1860-1861 mieszkał we Lwowie. Zmarł 27 lutego 1863.

1848-1849 ksiądz wikariusz Józef Opałka
(Najstarszy odnaleziony zapis czerwiec 1848, najmłodszy sierpień 1849)
Urodzony w roku 1800, święcenia kapłańskie 1824. Przed przeniesieniem do Jezierny, w roku 1847 był wikariuszem w Kamionce Strumiłowej, dekanat gliniański. W roku 1852 był wikariuszem w Tartakowie, dekanat Bełz. W latach 1856-1861 przebywał poza archidiecezją lwowską - był kooperatorem w Stobierni, w diecezji przemyskiej. Byla to jego ostatnia placówka duszpasterska. Zmarł 3 grudnia 1861 roku.




KAPŁANI OLEJOWSCY:


KAPELANI, PROBOSZCZOWIE I ADMINISTRATORZY PARAFII:

1) listopad 1850 - kwiecień 1862 ksiądz kapelan Jan Sobolewski

Urodzony w roku 1814, święcenia kapłańskie 1839. W roku 1840 był kooperatorem w Buczaczu. W roku 1847 był administratorem parafii Opryłowce (dekanat Tarnopol), 2 maja 1847 przeniesiony na administratora do Kałusza (dekanat Dolina).

Pierwszy stały kapłan olejowski. Za jego kadencji wybudowano murowaną świątynię na miejsce poprzedniej, drewnianej kaplicy. W roku 1850 podpisywał się w dokumentach "administrator kapelanii olejowskiej" (Administrator Capell. Olejow), od stycznie do lutego 1851 "kapelan" (Capellanus) a od marca 1851 do początku 1862 "kurator olejowski" (Curatus Olejoviensis)



Podpis księdza Jana Sobolewskiego
na dokumencie z 1862 roku.



Pod koniec życia był proboszczem w Kulikowie, dekanat żółkiewski. 16 listopada 1876 został nominowany na dziekana żółkiewskiego, Zmarł 29 kwietnia 1880.



2) maj - czerwiec 1862 ksiądz Grzegorz Mucha, tymczasowy administrator

Urodzony w roku 1828, święcenia kapłańskie 1851. W roku 1852 był wikariuszem w Nastasowie (dekanat Trembowla). 20 sierpnia 1852 przeniesiony do Jazłowca. W roku 1855 był wikariuszem w Kopyczyńcach (dekanat Czortków). W lutym 1856 przeniesiony do Horodenki jako wikariusz, w maju 1856 został tymczasowym administratorem w Horodence. W roku 1861 był wikariuszem w Kałuszu (dekanat Dolina). 20 września 1861 przeniesiony do Tłumacza (dekanat Stanisławów). W roku 1862 był wikariuszem w Rohatynie (dekanat konkolnicki). W lutym 1863 przeniesiony na administratora do Wiżnicy (dekanat Czerniowce). W roku 1866 był wikariuszem w Bolechowie (dekanat Dolina).

3 maja 1862 wpis w księdze o przejęciu obowiązków w parafii przez tymczasowego administratora, ks. Grzegorza Muchę.

W dokumentach podpisywał się jako "administrator parafii" (Administrator Parochia)



Podpis księdza Grzegorza Muchy
na dokumencie z 1862 roku.





3) czerwiec 1862 - sierpień 1881 ksiądz kanonik Władysław Drozdowski

Właściwa, uroczysta instalacja księdza Władysława Drozdowskiego jako nowego kapelana w Olejowie odbyła się 12 października 1862, w obecności dziekana złoczowskiego Stefana Majora.

Najprawdopodobniej za kadencji duszpasterskiej ks. Drozdowskiego rozpoczęły się już poważne starania o ustanowienie samodzielnej parafii olejowskiej. Od października 1862 do grudnia 1866 podpisywał się w dokumentach "kurator olejowski religii łacińskiej" (Curatus Olejoviensis rel. lat.), od stycznia 1867 do listopada 1873 "miejscowy kapelan olejowski" (Capellanus localis Olejoviensis), od stycznia 1874 do lutego 1879 "honorowy proboszcz obrządku łacińskiego w Olejowie" (Parochus ad honores rit. lat. Olejoviensis), od czerwca do listopada 1879 "kanonik ekspozytury w Olejowie (Canonicus exposit. in Olejów), od stycznia 1880 do sierpnia 1881 "honorowy proboszcz z ekspozytury kanon." (Paroch ad hon. cum exposit. canon.).

Ksiądz Drozdowski był społecznikiem. Działał czynnie w olejowskim kole pedagogicznym, o którym można przeczytać w artykułach "Krzewiciele oświaty z Olejowa cz.2" i "Krzewiciele oświaty z Olejowa cz.3". Najważniejszym ich osiągnięciem było podniesienie poziomu sadownictwa i pszczelarstwa i w okolicach Olejowa. Wielu młodych gospodarzy poprawiło byt swoich rodzin dzięki szczepionym drzewom i nowoczesnym pasiekom. Uczono się też nowocześniejszych metod budowania domów - i stopniowo zanikały "licho stawiane budynki włościańskie, które wyglądają jakby się waliły i na zdrowie włościan zły wpływ wywierają", na które skarżył się ks. Drozdowski w 1875 roku.

Ksiądz proboszcz Władysław Drozdowski sam dobrze znał się na hodowli zwierząt. W c.k. schematyzmach galicyjskich 1872-1878 ks. Drozdowski jest wymieniany jako członek oddziału złoczowskiego Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego we Lwowie.Za swoją hodowlę bydła rogatego otrzymał srebrny medal od tegoż Towarzystwa. Wygłaszał również odczyty o bydle rogatym i mlecznym. Był także dobrym człowiekiem. Ułaskawił i odchował dwie małe sarny, podarowane mu przez hrabiego Wodzickiego. Wspomina o tym hr. Kazimierz: (Łowiec. Rok VI. Nr 8. Lwów, dnia 1. Sierpnia 1883.)

"Najciekawsze doświadczenie zrobiłem w Olejowie. Proboszcz mój otrzymał w darze dwoje malutkich sarn, które szczęśliwie wychował i ułaskawił. W Listopadzie czy w Grudniu, ale już na śniegu, przyjęła koza w trzecim roku życia swego rogacza, urodziła w Czerwcu. Pod zimę lamparcina rogacz porzucił komfort proboszcza i pobiegł bujać po lasach. Opuszczona koza podążyła za nim, a powróciła, gdy mrozy srożyć się poczęły, on zaś zerwał zupełnie z nami stosunki i nikt go już na plebanii nie ujrzał. Koza widocznie grubiała, a gdy żyto sypać się już zaczęło, zamieszkała w nim i tam powiła sarneczkę. Niemal codzień przybiegała po przysmaki i wracała do żyta. Po żniwie wyniosła się z potomstwem do sąsiedniego lasu, stroniła już od ludzi, wreszcie znikła bez śladu."

20 kwietnia 1880 w kościele rzymsko-katolickim w Załoźcach ksiądz Władysław Drozdowski był świadkiem ślubu Władysława Szyszkowskiego, geometry z Olejowa, z panną Klementyną Niecielską z Trościańca Wielkiego, córką właściciela dóbr ziemskich.



Podpis księdza Władysława Drozdowskiego
na dokumencie z 1863 roku.



Przed 9 lipca 1881 ksiądz Drozdowski otrzymał "prezentę" na probostwo w Petlikowcach (dekanat Czortków), a 26 lipca 1881 oficjalną instalację kanoniczną na to probostwo. Do przenosin jednak nie doszło i na tą parafię trafił wiele lat później. W październiku 1883 był już proboszczem w wiosce Osowce powiat Buczacz (wzmianka o liście gratulacyjnym od niego w piśmie "Szkoła" nr 43 z 27 października 1883). W lutym 1894 był proboszczem w Petlikowcach, otrzymał wówczas kanoniczną instytucję na probostwo w Budzanowie (dekanat Czortków).

Niestety, krótko się cieszył nowym probostwem. Zmarł 9 kwietnia 1895.

Ksiądz Władysław Drozdowski jeszcze raz pojawił się w starych dokumentach parafii Olejów w listopadzie 1883 roku. Razem z ówczesnym księdzem kapelanem olejowskim, Ferdynandem Majewskim, asystował przy ślubie hrabianki Teresy Marii Wodzickiej z Zygmuntem Sielskim



4) październik 1881 - luty 1882 ksiądz Justyn Ignacy Mielechowicz, herbu Lubicz, tymczasowy administrator

W dokumentach podpisywał się jako "administrator parafii" (Administrator Parochia)

Urodzony w roku 1835 w Lublinie, przyjął święcenia kapłańskie w r. 1859 z rąk biskupa Walentego Grzymała Baranowskiego. Był zakonnikiem bernardynem. Według schematyzmów duchowieństwa lwowskiego pochodził z diecezji lubelskiej, czego nie udało nam się na razie potwierdzić. W roku 1862 pracował na pewno w diecezji sandomierskiej. 6 lutego 1862 został aresztowany przez Moskali w Radomiu, za kazanie które wygłosił 2 lutego tegoż roku. Zesłany na Sybir. Przebywał w Tobolsku, gdzie po pewnym czasie pozwolono mu sprawować obowiązki kapłańskie. Oskarżony o pomoc w ucieczce z Tobolska kilku wygnańcom polskim, został zesłany do Omska, a następnie do Pudoży w guberni ołonieckiej. Na zesłaniu spędził łącznie 15 lat. Po uwolnieniu z zesłania w 1877 roku przeniósł się do Galicji, podobnie jak ksiądz Stanisław Matraś, późniejszy kapelan Sióstr Miłosierdzia w Załoźcach.

Około listopada 1878 otrzymał obywatelstwo austriackie i został przyjęty w poczet księży archidiecezji lwowskiej. 30 listopada 1878 mianowany kooperatorem w Kulikowie (dekanat Żółkiew). 28 stycznia 1881 przeniesiony z Kulikowa do Wyżnian (dekanat Gliniany). 26 lipca 1881 mianowany administratorem kapelanii w Olejowie. 18 stycznia 1882 przeniesiony z Olejowa na stanowisko wikariusza do Kozowej (dekanat Brzeżany). Od 23 czerwca 1883 przez 23 lata był proboszczem w Milatynie Nowym (dekanat Gliniany). Przeszedł na emeryturę w 1906 roku i aż do śmierci był emerytem rezydentem w Milatynie. W lutym 1924 uznany za weterana Powstania Styczniowego ("organizator") i umieszczony w "Imiennym wykazie weteranów powstań narodowych 1831, 1848 i 1863 roku" pod numerem 3585 ("Dodatek do Dziennika Personalnego No. 11/24" Warszawa, dnia 10 lutego 1924 r.). Otrzymał stopień wojskowy podporucznika weterana Wojska Polskiego, a 11 listopada 1924 roku oznaczono go Krzyżem Walecznych. ("Dziennik Personalny". Rok V. Nr. 115. Warszawa, dnia 29 października 1924 r.). Zmarł w Milatynie Nowym 2 września 1925 roku.



Podpis księdza Justyna Ignacego Mielechowicza
na dokumencie z 1882 roku.





5) luty 1882 - listopad 1885 ksiądz kapelan Ferdynand Majewski

W dokumentach opodpisywał się jako "miejscowy kapelan" (Capellanus localensis)

Urodzony w roku 1846, przyjął święcenia kapłańskie w r. 1869. Po wyświęceniu mianowany wikariuszem w Rohatynie (dekanat Konkolnica). W styczniu 1870 przeniesiony z Rohatyna do Brzeżan. W lutym 1877 był wikariuszem w Kołomyi i został ukonstytuowany jako ekspozyt w Głęboczku (dekanat Jazłowiec). 18 stycznia 1882 pracował jako ekspozyt w Głęboczku i otrzymał kanoniczną instytucję na probostwo w Olejowie. 26 listopada 1885 otrzymał instytucję kanoniczną na probostwo w Maryampolu (dekanat Buczacz). 24 lutego 1898 otrzymał instytucję kanoniczną na probostwo w Tłumaczu (dekanat Stanisławów). W roku 1924 był proboszczem w Kopyczyńcach, dekanat czortkowski. Obywatel honorowy miasta Tłumacza, Kapłan jubilat, Radca honorowy Kurii. Na tej placówce duszpasterskiej pracował do śmierci. Zmarł 9 grudnia 1927.

Z czasów księdza Majewskiego pochodzi drobna ciekawostka, odnaleziona w starych gazetach. Gdy w czerwcu 1883 w archidiecezji lwowskiej zbierano na świętopietrze, w kościelnej prasie publikowano wykaz zebranych datków i nazwiska darczyńców. Na jednej z takich list figuruje ks. Ferdynand Majewski, proboszcz z Olejowa. Jego datek był najskromniejszy i do tego egzotyczny - moneta Romania 1 Leu. (Wiadomości Katolickie. Rok I. Nr. 13. Lwów, 23 czerwca 1883.). Skąd u olejowskiego księdza taka dziwna moneta? Być może trafiła przypadkiem na tacę od któregoś z myśliwskich gości hrabiego Wodzickiego. Oddając rumuński pieniążek na świętopietrze, ksiądz Majewski pozbył się kłopotu z jego wymianą na austriacką walutę.



Podpis księdza Ferdynanda Majewskiego
na dokumencie z 1882 roku.





6) styczeń 1886 - listopad 1890 ksiądz kapelan, a potem proboszcz Feliks Gątkiewicz

Pierwszy proboszcz olejowski. Od stycznia do sierpnia 1886 podpisywał się w dokumentach jako "administrator" (Administrator), od października 1886 do stycznia 1888 "miejscowy kurator" (Curatus loci), a od listopada 1887 do listopada 1890 już jako "proboszcz" (Parochus).

Urodzony w roku 1847, przyjął święcenia kapłańskie w r. 1872. W roku 1874 był wikariuszem w Sokalu (dekanat Bełz). W czerwcu 1874 przeniesiony do Lubaczowa. W sierpniu 1874 przeniesiony z Lubaczowa spowrotem do Sokala. W roku 1885 był administratorem w Busku. 30 listopada 1885 mianowany administratorem parafii Olejów. 27 września 1886 otrzymał instytucję kanoniczną na kapelanię olejowską. 3 grudnia 1890 otrzymał instytucję kanoniczną na probostwo w Jeziernie. W roku 1905 był proboszczem w Sokalu (dekanat Bełz). Na tej placówce duszpasterskiej pełnił posługę do śmierci. Zmarł 2 listopada 1906.



Podpis księdza Feliksa Gątkiewicza
na dokumencie z 1889 roku.




Po odejściu księdza Gątkiewicza parafia olejowska pozostała nieobsadzona. W galicyjskich gazetach pojawiły się informacje o "konkursie" na probostwo w Olejowie. Są w nich wspomniane roczne zarobki ówczesnego olejowskiego proboszcza. Wynosiły one 500 złotych reńskich, z czego na 79 złotych i 51 centów wyliczono czysty dochód z probostwa, zapewne z ziemi i innych pożytków, natomiast brakującą resztę - 420 złotych i 49 centów - wypłacano w gotówce.

Nie była to specjalnie bogata parafia, więc nie wiadomo, ilu księży przystąpiło do konkursu. Od strony technicznej wyglądało to tak, że chętni zgłaszali swoje kandydatury. Był na to wyznaczony jakiś okres czasu, zwykle kilka tygodni. Jeśli nikt się nie zgłosił - konkurs rozpisywano ponownie, lub przedłużano. Jak wiele galicyjskich parafii, Olejów był parafią "privatae collationis", czyli pod prywatnym patronatem. Decydujące zdanie mieli patroni - kollatorzy - wówczas Aleksander i Maria hrabiostwo Wodziccy. Po zamknięciu konkursu oni dokonywali wyboru przyszłego proboszcza spośród zgłaszających się księży. Nie był to jednak koniec, bo ich wybór - tak zwaną "prezentę" - musiała jeszcze zatwierdzić rzymskokatolicka kuria metropolitarna we Lwowie. Ten sam mechanizm funkcjonował zresztą w przypadku patronackich parafii grecko-katolickich. Dopiero po akceptacji zwierzchności kościelnej (o ile ją otrzymał), kandydat na nowego proboszcza mógł objąć parafię.

Olejowski konkurs wygrał młody były wikariusz z pobliskich Załoziec, Piotr Strzeszkowski. Nie wiemy, czy miał jakiś konkurentów. Być może był jedynym kandydatem. W każdym razie Wodziccy na pewno go znali z Załoziec i zaakceptowali jego kandydaturę. Kuria lwowska także nie stawiała żadnych przeszkód, co widać po szybkim tempie objęcia parafii.


Tygodnik Katolicki. Rok I. Nr. 2. We Lwowie dnia 16 stycznia 1891.





7) styczeń 1891 - październik 1905 ksiądz proboszcz Piotr Strzeszkowski

Urodzony w roku 1862, przyjął święcenia kapłańskie w r. 1885.

Jako nowowyświęcony kapłan 6 sierpnia 1885 otrzymał nominację na kooperatora w Załoźcach. 18 maja 1889 przeniesiony z Załoziec na ekspozyta do Ponikwy (dekanat Brody). 10 grudnia 1890 mianowany administratorem parafii Olejów. Za jego kadencji duszpasterskiej doszło do kapitalnego remontu olejowskiej świątyni. Od stycznia do sierpnia 1891 podpisywał się w dokumentach jako "administrator parafii rzymskokatolickiej w Olejowie" (Administrator Parochiae rit. lat. in Olejow), a od października 1891 już jako "proboszcz" (Parochus)

W roku 1903 został odznaczony "usu expos. canon." .



Podpis księdza proboszcza Piotra Strzeszkowskiego
na dokumencie z 1897 roku.



Razem z księdzem Strzeszkowskim mieszkali prawdopodobnie jego rodzice. Ojciec księdza na pewno zmarł w Olejowie i został tu pochowany. Na cmentarzu zachowala się część metalowej tablicy nagrobnej - fragment z imieniem i nazwiskiem został niestety oderwany, lecz widać resztę napisu "OJCIEC / MIEJSCOWEGO PROBOSZCZA / * 10 Maja 1824 / + 11 Marca 1900 / PROSI O MODLITWĘ".


Nagrobek ojca ks. Strzeszkowskiego na cmentarzu polskim w Olejowie
(kliknij żeby powiększyć)


W listopadzie 1905 ksiądz Strzeszkowski został dziekanem złoczowskim i jednocześnie proboszczem w Gołogórach (dekanat Złoczów). W tym też okresie (dokładna data nie podana) ufundował sprowadzoną z Paryża rzeźbę Matki Boskiej Niepokalanej do kaplicy Sióstr Miłosierdzia. Przed rokiem 1925 otrzymał tytul honorowego kanonika i honorowego radcy kurii metropolitalnej we Lwowie. Na placówce duszpasterskiej w Gołogórach pełnił posługę do śmierci. Zmarł we Lwowie 19 października 1931 roku.



8) listopad 1905 - sierpień 1913 ksiądz proboszcz Fryderyk Cywiński

Podobnie jak ksiądz Piotr Strzeszkowski, ksiądz Cywiński przybył na probostwo do Olejowa z sąsiedniej parafii Załoźce.

Urodzony w roku 1870, przyjął święcenia kapłańskie 19 lipca 1896 roku we Lwowie. Jako nowowyświęcony ksiądz 17 sierpnia 1896 został skierowany jako wikariusz do Liczkowiec (dekanat Czortków) z tymczasowym przeznaczeniem do Płazowa (dekanat Lubaczów). 12 sierpnia 1897 przeniesiony z Liczkowiec do Białegokamienia (dekanat Złoczów). W roku 1899 przeniesiony z Białegokamienia do Uhnowa (dekanat Bełz). W roku 1900 był wikariuszem w Chocimierzu (dekanat Horodenka). W listopadzie 1900 przeniesiony z Chocimierza do Czerwonogrodu (dekanat Jazłowiec). W roku 1901 złożył z pomyślnym skutkiem egzamin konkursowy "pro beneficiis curatis". W roku 1902 był wikariuszem w Czerwonogrodzie. W kwietniu 1902 przeniesiony z Czerwonogrodu do Trościańca Wielkiego. W listopadzie 1905 przeniesiony z Trościańca do Olejowa jako administrator. Jednocześnie kuria rozpisała konkursu na opróżnione probostwo w Olejowie. (Wiadomości kościelne, Gazeta Lwowska z 5 listopada 1905, Nr 252). Ostatecznie tym proboszczem został ks. Cywiński, stało się to około marca 1906 roku

W sierpniu 1913 przeniósł się na probostwo w Żurawnie (dekanat Stryj). Ostatnia odnaleziona wzmianka o nim w tej parafii pochodzi z 1932 roku. W spisach duchowieństwa lwowskiego od roku 1934 już nie występuje.



Podpis księdza proboszcza Fryderyka Cywińskiego
na dokumencie z 1907 roku.



W roku 1908 w Olejowie zmarła w wieku 76 lat Paulina Cywińska z Sidorowskich, wdowa po Aleksandrze Cywińskim, leśniczym. Prawdopodobnie była to matka księdza proboszcza Cywińskiego Zmarłą odprowadzał ksiądz Wincenty Czajkowski, proboszcz rzymsko-katolicki w Złoczowie.

[We wcześniejszych wersjach tego spisu księży jedyne pewne informacje o księdzu Cywińskim w Olejowie mieliśmy dla okresu styczeń - listopad 1907 (metryki chrztu nadesłane przez naszą Użytkowniczkę Romapleszew i Pana Michała Lasockiego - którym w tym miejscu serdecznie dziękujemy).]



9) wrzesień 1913 - kwiecień 1915 ksiądz proboszcz Kajetan Gruszecki, wywieziony przez Moskali

Ksiądz Kajetan Gruszecki urodził się w roku 1881. W roku 1905 był studentem III roku teologii w seminarium arcybiskupim we Lwowie (na tym samym roku studiował też ks. Stanisław Władyka, późniejszy proboszcz w Trościańcu Wielkim). Wyświęcony na kapłana w 1906 r. we Lwowie. Tuż po wyświęceniu został skierowany jako wikariusz do Brzeżan. W roku 1907 był wikariuszem w Brzeżanach. W latach 1907-1908 przebywał w Zakopanem, zapewne na leczeniu. W latach 1908-1913 wikariusz ekspozyt w Zazulach-Kozakach (dekanat Złoczów). W roku 1913 został administratorem parafii w Olejowie. W lutym 1914 został oficjalnie proboszczem olejowskim. Pełnił tą funkcję do roku 1921, z przerwą 1915-1918, gdy był deportowany przez Moskali i wywieziony do Kijowa. W latach 1921-1933 proboszcz w Sokolnikach (dekanat Lwów), później (1933-1945) proboszcz i dziekan złoczowski. Powojenne losy nie ustalone. Zmarł w roku 1952.

Wzmianka o nim znajduje się także w książce Józefa Białyni Chodeckiego "Wspomnienia z lat niedoli i niewoli 1914-1918.", Lwów 1919, nakładem autora. Według tego źródła ksiądz Gruszecki na początku 1915 roku został aresztowany przez Moskali i wywieziony do Kijowa, razem z olejowskim dziedzicem, Aleksandrem hr. Wodzickim, olejowskim proboszczem greko-katolickim Antonim Sosenką oraz miejscowym naczelnikiem gminy i poczmistrzem, Romualdem Jelitą Borzemskim. W Kijowie więziono ich razem z innymi zakładnikami galicyjskimi w tzw. "Polskim arestnym domu". Ksiądz proboszcz Gruszecki wrócił z internowania dopiero po trzech latach, na początku 1918 roku, razem z autorem wspomnień.



Podpis księdza proboszcza Kajetana Gruszeckiego
na dokumencie z 1920 roku.





10) wrzesień 1915 - listopad 1915 ksiądz Jan Dąbrowski, tymczasowy administrator

Po wywiezieniu przez Moskali proboszcza Gruszeckiego przez kilka miesięcy parafia pozostawała bez kapłana. Nie można nawet było iść do cerkwi grecko-katolickiej, bo tamtejszy proboszcz, ks. Antoni Sosenko także został wywieziony. Dzieci noszono do chrztu do parafii w sąsiednich wioskach (m.in. łacińskiej aż w Kokutkowcach, bo Trościaniec i Załoźce były na linii frontu), lecz zmarłych, w tym ofiary epidemii dezynterii, która latem 1915 nawiedziła Olejów, grzebano na miejscu - bez asysty kapłana. Możemy sobie wyobrazić dramat rodzin, w większości bardzo religijnych, gdy ich bliskiego zmarłego chowano bez księdza. Niestety trwające wówczas w okolicach Olejowa walki nie sprzyjały życiu religijnemu. Dopiero we wrześniu 1915 kuria przysłała tymczasowego administratora - ks. Jana Dąbrowskiego. Chrzcił także dzieci olejowskich grekokatolików, pozbawionych posługi kapłańskiej po wywiezieniu księdza proboszcza Sosenki. W Olejowie był bardzo krótko, po paru miesiącach zastąpiony przez innego administratora - księdza Liszkę.

Nie udało się niestety zidentyfikować tego kapłana. Było wówczas kilku księży Janów Dąbrowskich w Archidiecezji Lwowskiej, nie wiemy który z nich pracował w 1915 roku w Olejowie.



11) listopad 1915 - wrzesień 1917 ksiądz Józef Liszka, tymczasowy administrator

Urodzony w roku 1884, święcenia kapłańskie w r. 1908. Przez dwa wojenne lata pełnił posługę kapłańską zamiast wywiezionego przez Moskali księdza proboszcza Gruszeckiego. W zastępstwie chrzcił także dzieci olejowskich grekokatolików. W listopadzie 1918 mianowany administratorem parafii Kuty (dekanat Kołomyja). W roku 1924 mieszkał już we Lwowie i był katechetą w szkole powszechnej przy ul. Kurkowej 43.



12) wrzesień 1917 - styczeń 1918 ksiądz Adolf Tarczyński, tymczasowy administrator

Urodzony w roku 1883, święcenia kapłańskie w r. 1906. Ostatni tymczasowy administrator zastępujący wywiezionego ks. Gruszeckiego. W roku 1924 był już proboszczem w Budyłowie, dekanat Brzeżany. Po wojnie pracował w archidiecezji wrocławskiej. 1 sierpnia 1947 mianowany wikariuszem substytutem w parafii Olsza, dekanat Strzegom. ("Wiadomości Kościelne. Organ administracji apostolskiej Dolnego Śląska". Rocznik 2. Nr. 8,9. Wrocław, sierpień/wrzesień 1947). O jego dalszych losach nic nie wiemy. Zmarł w 1954 roku i został pochowany na cmentarzu w Leżajsku, w województwie podkarpackim



13) styczeń 1918 - kwiecień 1921 ksiądz proboszcz Kajetan Gruszecki po powrocie z zesłania.



14) maj 1921 - sierpień 1923 ksiądz Władysław Figura, administrator parafii

Zakonnik franciszkanin, urodzony w roku 1876, święcenia kapłańskie w r. 1901. W roku 1904 był katechetą w szkole ludowej w Mostach Wielkich (dekanat Bełz). W roku 1924 był wikariuszem ekspozytem w Kobyłowłokach parafia Janów koło Trembowli.



Podpis księdza Władysława Figury
na dokumencie z 1922 roku.





15) wrzesień 1923 - 1939 ksiądz proboszcz Franciszek Dorożyński.


ksiądz Franciszek Dorożyński 1937

ksiądz Franciszek Dorożyński 1964

(zdjęcie z 1937 r.)

(zdjęcie z 1964 r.)


Urodzony 11 marca 1891 roku w Konopówce, przyjął święcenia kapłańskie 12 lipca 1914 roku we Lwowie. Sprawował posługe kapłańską w Olejowie od 1923 roku. Odznaczenie "Srebny Krzyż Zasługi"

W roku 1917 był wikarym w Gołogórach (dekanat Złoczów) i jednocześnie pierwszym księdzem mieszkającym na stałe przy kościele w Majdanie Lipowieckim (wtedy jeszcze ekspozyturze parafii gołogórskiej).

Popularny i długoletni olejowski proboszcz. W naszej galerii mamy go na zbiorowej fotografii razem z parafianami z odpustu w 1937 roku. Odbudował świątynię po zniszczeniach z czasów pierwszej wojny światowej.

Ksiądz Dorożyński miał psa, czarnego kundla. Ten pies wszędzie za nim chodził, także w gości do sąsiednich dworów jak np. w Perepelnikach. Ale był tak wyszkolony, że nigdy nie wchodził do kościoła. Wzmiankę o tym zwierzaku zawierają wspomnienia Maryli Wolskiej i Beaty Obertyńskiej.



Podpis księdza proboszcza Franciszka Dorożyńskiego
i pieczęć parafii w Olejowie na dokumencie z 1938 roku.

Ze zbiorów Pana Józefa Masztalerza.



W latach 1939-1946 był proboszczem parafii Nawaria (dekanat Gliniany). W roku 1946 przybył na Ziemie Odzyskane. Sprawował posługę kapłańską w parafii św. Michała Archanioła w Urazie (powiat trzebnicki, obecne województwo dolnośląskie) i sąsiednich miejscowościach. Od roku 1951 oficjalnie mianowany administratorem parafii Uraz, a później proboszczem. Od roku 1968 na emeryturze, do śmierci mieszkał jako rezydent emeryt w Urazie. Zmarł 26 marca 1972, pochowano go na cmentarzu w Urazie.


Grób księdza Franciszka Dorożyńskiego na cmentarzu w Urazie
- fotografia od Pana Zbigniewa Bosakowskiego

(kliknij żeby powiększyć)






16) 1940(?) - 4 marca 1944 ksiądz proboszcz Mieczysław Moryl

ksiądz Mieczysław Moryl
ksiądz Mieczysław Moryl
(zdjęcie z nagrobka)
- nadesłał Pan Zbigniew Bosakowski

ksiądz Mieczysław Moryl
ksiądz Mieczysław Moryl
(zdjęcie z ostatnich lat życia z parafii Skotniki)


Ostatni proboszcz olejowski. Zagrożony przez bandy UPA musiał opuścić parafię 4 marca 1944, zamykając kościół. Przeżył wojnę.

Urodzony 10 stycznia 1903 roku, przyjął święcenia kapłańskie w roku 1928 we Lwowie. W latach 1928-1931 był katechetą w Oleszycach (dekanat Lubaczów). W latach 1931-1932 wikariusz parafii Liczkowce (dekanat Czortków). W latach 1932-1933 był administratorem parafii Kołodróbka (dekanat Borszczów). W latach 1933-1938 administrrator parafii Kobylnica (Fehlbach) w dekanacie Lubaczów. W latach 1938-1940? administrator parafii w miejscowości Święty Józef (dekanat Kołomyja).

W parafii Święty Józef razem z księdzem Morylem pracował jako wikariusz ksiądz Piotr Olender rodem z Trościańca Wielkiego (ur. 1913, świecenia kapłańskie w r. 1938 we Lwowie).



Podpis księdza proboszcza Mieczysława Moryla
i pieczęć parafii w Olejowie na dokumencie z 1943 roku.

Ze zbiorów naszej Użytkowniczki Romapleszew.


Powojenne losy ks. Mieczysława Moryla znamy z listu Księdza Józefa Czerwińskiego , proboszcza parafii Skotniki:

"W Kronice Parafialnej znalazłem taki fragment, dotyczący ks. Moryla:

Po ks. Piotrze Kagliku (czyli od 2 maja 1945 r.) do Skotnik przychodzi na probostwo ks. Mieczysław Moryl, kapłan diecezji Lwowskiej. Za jego pobytu uporządkowano otoczenie kościoła, cmentarza i plebani, które ogrodzono siatką. W 1948 r. sprawiono 2 dzwony, gdyż poprzednie zostały zabrane przez okupanta. Odmalowano kościół (w 1950 r. i 1967 r.), przeprowadzono elektryfikację kościoła i plebanii (w 1952 r.) i przeprowadzono wodociąg do plebanii (w 1954 r.). Co roku przed Wielkanocą były przeprowadzane rekolekcje, a w 1959 r. odbyły się misje. Postarał się też o to, że 12 grudnia 1951 r. parafia w Skotnikach została wyłączona z dekanatu Skawina, a przyłączona do dekanatu Kraków. W 1966 r. zostaje uregulowany stan prawny parafii, której nadany został tytuł „Probostwo usuwalne”. W roku 1966 ukończono komasację gruntów Skotnik i parafia otrzymała parcelę przy kościele na rozbudowę kościoła oraz parcelę na rozszerzenie cmentarza.

W miejsce ustępującego proboszcza ks. Mieczysława Moryla, 23 czerwca 1974 r. przybył do Skotnik, w charakterze proboszcza z Parafii św. Katarzyny w Krakowie ks. Józef Brzeźniak. Ks. Moryl zmarł 25 października 1974 r., po przeszło miesięcznym pobycie w szpitalu i został pochowany na cmentarzu parafialnym. W załączniku przesyłam też zeskanowane zdjęcia, na których jest ks. Moryl. Pozdrawiam! ks. Józef Czerwiński"



nekrolog księdza Moryla
Dziennik Polski, Rok XXX, Nr 251 (9532), Kraków sobota 26 X 1974.



Grób księdza Mieczysława Moryla na cmentarzu w Skotnikach
- fotografia od Pana Zbigniewa Bosakowskiego

(kliknij żeby powiększyć)





WIKARIUSZE:

1) 1938 - 10.09.1941 ksiądz wikariusz Michał Norek

ksiądz Michał Norek 1938
ksiądz Michał Norek
(zdjęcie z 1938 r.)


Pierwszy wikariusz olejowski.

Ksiądz Michał Norek urodził się 2 lipca 1912 roku w Woonsockat (USA). Był magistrem teologii. Święcenia kapłańskie otrzymał we Lwowie 26 czerwca 1938 roku. Wikariat w Olejowie (1938 - 10.09.1941) był prawdopodobnie jego pierwszą placówką duszpasterską. Od 10 września 1941 do 4 stycznia 1945 był administratorem parafii Obarzańce dekanat Tarnopol. Wskutek napadów UPA musiał opuścić parafię i schronić się w Tarnopolu. Po II wojnie wyjechał na Śląsk i pracował w diecezji opolskiej. W latach 1945-48 był proboszczem w parafii Krzywizna i ex currendo parafii Skałągi. W latach 1948-1952 więziony przez władze komunistyczne.

Po przeżyciach więziennych ksiądz Michał Norek zapadł na zdrowiu. Pod koniec życia mieszkał w Głubczycach, gdzie na początku stanu wojennego, 25 grudnia 1981 roku, zmarł samotnie w tamtejszym Domu Pomocy Społecznej i został pochowany na głubczyckim cmentarzu komunalnym. Na jego grobie nie ma nawet napisu, że był kiedyś kapłanem. Bardzo to smutne.

Ksiądz Norek studiował na jednym roku z pochodzącym z Trościańca Wielkiego księdzem Piotrem Olendrem.



2) 10.09. - 26.09. 1941 ksiądz wikariusz Józef Pikota

Ksiądz Józef Pikota urodził się w roku 1912. Wyświęcony na kapłana w 1936 roku we Lwowie. W latach 1936-1938 katecheta w Tyśmienicy (dekanat Stanisławów), później (1938-39) wikariusz w Baworowie (dekanat Tarnopol) i wikariusz w parafii Obarzańce (1939 - 10 września 1941). Na krótko, między 10.09. a 26.09.1941, pracował jako wikariusz w Olejowie.

Od 26 września 1941 do swojej męczeńskiej śmierci 27 lutego 1944 był administratorem parafii w Pieniakach. W niedzielę 27 lutego 1944, po nieszporach - ok. godziny 18.00 został uprowadzony przez "kilku cywilnych nieznanych osobników": związanego kapłana wywieziono na saniach w nieznanym kierunku. Razem z nim porwano mieszkańca Pieniak Ignacego Kobylańskiego. Sprawcami uprowadzenia byli Ukraińcy: obie ofiary zamordowali w lesie, a ciał nigdy nie odnaleziono.



3) 1942 ksiądz wikariusz Henryk Huchro

ksiądz Henryk Huchro ok. 1942
ksiądz Henryk Huchro
(zdjęcie ok. 1942 r.)


Urodzony 7 sierpnia 1906 roku, przyjął święcenia kapłańskie w 1930 r. we Lwowie.

Przed wojną, od 1937 roku administrator parafii w Płauczy Małej; w 1942 był na pewno wikariuszem w Olejowie, jego podpis jest na zachowanym dokumencie z datą 28 czerwca 1942


Olejów 1942
Podpis księdza Henryka Huchro
na dyplomiku pierwszokomunijnym z Olejowa

ze zbiorów Pana Henryka Śliwy ze Stargardu.
(kliknij żeby powiększyć)


Dodatkowe informacje o Księdzu Henryku nadesłał nam w liście Pan Stanisław Woldański z Jabłkowa:

"Przeglądając artykuł "Olejowscy księża", rozpoznałem na zdjęciu ks. Henryka Huchro. W latach 1945-1958 był proboszczem jednocześnie dwóch parafii: Jabłkowo i Raczkowo (arch.gnieźnieńska). Z wielkim sentymentem wspominany jest do dziś przez starszych parafian. Słynął z prostoduszności i prostolinijności. W 1958 r. został przeniesiony do parafii Stodoły (dekanat Strzelno, arch. gnieżn.). Żegnając się, powiedział:"Wrócę do was, kochani, jeśli nie za życia, to po śmierci". Zmarł w Stodołach 12 listopada 1969 r. i tam został pochowany. Po kilku latach Jego zwłoki ekshumowano i pochowano w Raczkowie (wrócił po śmierci). Na tutejszym cmentarzu znajduje się skromny nagrobek ks.Henryka. Tutaj też spoczywa Jego matka Klementyna oraz siostra i szwagier. Na zakończenie dodam jeszcze, iż wiem, że był wyświęcany w Katedrze Lwowskiej."


Grób księdza Henryka Huchro na cmentarzu w Raczkowie
- fotografia od Pani Aurelii Bartoszek

(kliknij żeby powiększyć)





DODATEK - OLEJOWSKA SŁUŻBA KOŚCIELNA:



organiści (łac. "organarius")

1865-1911 Gawłowski Franciszek, mąż Pauliny zd. Rowińskiej.

organista Franciszek Gawłowski
(zdjęcie z początku XX wieku?)

Urodzony około 1841 roku w Kaczanówce dekanat Skałat, syn Józefa Gawła i Anny zd. Ciołkosz. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 19 listopada 1865 roku, gdy był świadkiem ślubu kowala Piotra Matysko z Olejowa z Pauliną Piotrowską z Bzowicy. Jest tam zapisany jako "Franciscus Gawłowski, organarius ex Olejów". Od tamtej pory często występował jako świadek różnych ślubów. A 12 maja 1867 on sam brał ślub z Pauliną Rowińską z Olejowa, córką kowala Szymona Rowińskiego. Po ślubie zamieszkali w domu nr 50 - dawnym domu Rowińskich - który odtąd stał się domem rodzinnym Gawłowskich z Olejowa. Mieszkali pod tym adresem aż do II wojny światowej i wywózki na roboty do Niemiec. Sam Franciszek Gawłowski, oprócz wykonywania zawodu organisty, przez jakiś czas pełnił także obowiązki nauczyciela w olejowskiej szkole ludowej. W naszych źródłach mamy potwierdzone lata 1880-1883. Zmarł 29 sierpnia 1911 roku w Olejowie, trzy miesiące po śmierci żony, Pauliny zd. Rowińskiej (zm. 22 maja 1911).



Podpis Franciszka Gawłowskiego
jako świadka ślubu w 1878 roku.



1912-1915 Turkiewicz Jan

1922-1927 Naróg Wojciech, mąż Antoniny zd. Kałataj



Podpis Wojciecha Naroga
jako świadka ślubu w Załoźcach, koniec lat 30-tych.



Urodzony w r. 1883 w Trościańcu Wielkim, syn Wincentego i Marii zd. Drozd. W latach 1938-1943 był już organistą w Załoźcach, lecz z braku źródeł nie wiemy, czy przeniósł się tam od razu z Olejowa, czy też na początku lat 30-tych pracował w jeszcze innych parafiach.

1933-1941 Piotrowski Paweł, mąż Janiny zd. Danisz

Urodzony w 1906 roku, Petrycze parafia Busk, syn Karola Piotrowskiego i Marii zd. Styś. Jego żoną była Janina Danisz, urodzona w Firlejówce parafia Kutkorz.

W Olejowie pobudował sobie piękny nowy dom, chyba działkę kupił. Zniknął z wioski niedługo po przyjściu Niemców. (11)



zakrystianie / kościelni (łac. "servus penes Ecclesiam in Olejow" / "sacristianus")

1878 Szwicha Jan, wdowiec, ur. Nosowce, zm. 1878

1886 Hłasyszyn Szymon, wdowiec, zm. 1886

1901-1938/39 Krzywy Wojciech, mąż Teresy zd. Bezpalko,

Urodzony w roku 1863 w Olejowie, syn Jana Krzywego i Paraskewy z domu Diaków.

Mieszkał naprzeciwko probostwa, był bardzo ubogi. Na rok (?) przed wojną odsunięty przez księdza Dorożyńskiego. (11)

1938/39-1944? Zajbert Kazimierz, mąż Katarzyny zd. Radomskiej.

Urodzony w roku 1904 w Olejowie, syn Jana Zajberta i Tekli z domu Romanków.

Za Niemców służbę w kościele razem z Zajbertem pełnił także jeden z synów Wawrzyńca Krzywego, właściciela sklepu. (11)



grabarze

W wiejskich parafiach, gdzie obok kościołów istniały cmentarze, do obowiązków kościelnego należało czasem kopanie grobów, czyli pełnił jednocześnie funkcję miejscowego grabarza. Nie wiemy, czy tak było w Olejowie. W naszych materiałach nie zetknęliśmy się nigdy z żadną osobą opisaną jako grabarz.



gospodynie i służące u księży

Przed rokiem 1911 gospodynią u księdza Fryderyka Cywińskiego była Katarzyna Juźwin (później żona Michała Krzywego), ur. w roku 1888 w Olejowie, córka Jana Juźwina i Heleny zd. Wolaniuk. [ze wspomnień rodziny]

Gospodynią u księdza Dorożyńskiego była jakaś kobieta z rodu Krzywych, zamieszkała w "gnieździe Krzywych", naprzeciwko probostwa. (11)




Zasięg terytorialny parafii rzymskokatolickich Olejów i Załoźce. Kolor ciemnozielony - granice parafii Olejów od 1850 roku. Jasnozielono zaznaczono Perepelniki, które włączono do parafii olejowskiej dopiero w 1924 roku. Kolor różowy - granice parafii Załoźce w II połowie XIX wieku. W XX wieku jej obszar znacznie się zmniejszył - niektóre miejscowości odeszły do nowoutworzonych parafii Trościaniec Wielki, Milno, Obarzańce, Berezowica Mała. Zaznaczyliśmy te ubytki czerwonymi liniami.


zasięg parafii rzyskokatolickich Olejów i Załoźce
(kliknij żeby powiększyć)




Przypisy:

(1) "Schematismus Universi Cleri rit. lat. Archidioecesis Leopoliensis 1830". Rękopis.

(2) "Catalogus universi venerabilis cleri saecularis et regularis Archidioecesis Leopoliensis rit. lat. pro Anno Domini MCMV. Exhibetur status Archidioecesis ad diem 1. Januarii 1905, quo schematismus typo mandatus extitit." Leopoli. Impressum in typographia catholica Josephi Chęciński. 1905.

(3) "Schematyzm Kościoła Rzymsko-Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej z Mapą Diecezji i dodatkiem Spisu Polskich Parafji i Polskiego Duchowieństwa w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej". Opracował Zygmunt Adam Czernicki. Wydanie pierwsze (Stan z 1 stycznia 1925 r.). Kraków. Wydaniem i Nakładem Polskiego Instytutu Wydawniczego Z. A. Czernickiego Kraków.

(4) "Materiały do dziejów sztuki sakralnej: Kościoły i klasztory rzymskokatolickie dawnego województwa ruskiego", tom 13, rozdziały "Kościół parafialny p.w. Narodzenia Matki Boskiej w Majdanie Lipowieckim" (aut. Katarzyna Brzezina) i "Zakład SS. Miłosierdzia z kaplicą p.w. Najświętszej Panny od Cudownego Medalu w Nowosiółkach Zahalczyckich" (aut. Katarzyna Brzezina i Jan K. Ostrowski)

(5) "Materiały do dziejów sztuki sakralnej: Kościoły i klasztory rzymskokatolickie dawnego województwa ruskiego", tom 13, rozdziały "Kościół parafialny p.w. Najśw. Serca Jezusa w Trościańcu Wielkim" (aut. Jan K. Ostrowski)

(6) Ks. Józef Anczarski: "Kronikarskie zapisy z lat cierpień i grozy w Małopolsce Wschodniej 1939-1946". Wydanie II poprawione i uzupełnione. Lwów-Kraków 1998, Wydawnictwo Bł. Jakuba Strzemię Archidiecezji Lwowskiej Ob. Łac.

(7) "Schematismus Archidioecesis Leopoliensis ritus latini. MCMXXIX". Leopoli. Sumptibus Curiae Metropolitanae Ritus Latini 1939

(8) "Materiały do dziejów sztuki sakralnej: Kościoły i klasztory rzymskokatolickie dawnego województwa ruskiego", tom 13,, rozdział "Kościół p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Jelechowicach" (aut. Aneta Giebuta)

(9) "Wspomnienia". Maryla Wolska, Beata Obertyńska. 1974, Państwowy Instytut Wydawniczy. Niestety, na razie nie dotarłem do w/w źródła, poza fragmentem z informacją o psie odnalezionym przez wyszukiwarkę Google Books (całość książki jest niedostępna).

(10) Wołczański, Józef: "Eksterminacja narodu polskiego i kościoła rzymskokatolickiego przez ukraińskich nacjonalistów w Małopolsce Wschodniej w latach 1939-1945"

(11) Ze wspomnień Olejowianina Antoniego Tomczyszyna, luty 2014, notował Kazimierz Dajczak






stemple parafii rzymskokatolickiej w Olejowie




 
isa, dnd.rpg.info.plwotc, ogl

dnd, d&d dungeons and dragons
 
Komentarze
Kazimierz dnia lipca 20 2007 10:25:30
Ks. MIeczysłąw Moryl w latach 70-ych przebywał w par. Skotniki (dzielnica Krakowa).
Kazimierz dnia grudnia 02 2007 13:19:13
Ks. Henryk Huhro lub wł. Huchro (Olejowianie mówili też Uchro) w 1939 w parafii Tamoszyn (okolice Tomaszowa Lubelskiego), a po 1945 proboszcz parafii Kościelna Wieś k. Kalisza.
Wielu Olejowian twierdziło, że to on posiadał część olejowskich ksiąg metrykalnych po wojnie, które następnie przekazał właściwym organom kościelnym. Gdzie, nie wiadomo. Może ktoś z użytkowników pomoże to zweryfikować.
Remek dnia lutego 03 2008 08:21:53
Ksiądz Norek - czy był wikariuszem w Olejowie? Jest on razem z księdzem proboszczem Dorożyńskim na drugiej wersji zdjęcia parafian pod dzwonnicą z 1937 r., które niedawno przysłał nam Pan Józef Masztalerz: http://www.olejow.pl/photogallery.php?photo_id=400 (w okularach, na lewo od księdza Dorożyńskiego). No i tu pewien kłopot, bo mamy też informacje, że w czasach proboszcza Dorożyńskiego w parafii Olejów nie było wikarych. Czy ktoś mógłby to zweryfikować?
 
isa, dnd.rpg.info.plwotc, ogl

dnd, d&d dungeons and dragons
 
Dodaj komentarz
Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
 
isa, dnd.rpg.info.plwotc, ogl


Copyright © Kazimierz Dajczak & Remigiusz Paduch; 2007-2020